Obraz Rembrandta (1606-1669) „Powrót syna marnotrawnego” jest jednym z ostatnich dzieł tego wybitnego malarza. Powstał w 1668-1669, prawdopodobnie w ostatnich dniach jego życia. Dzieło znajduje się w zbiorach Państwowych Muzeum Ermitażu w Sankt Petersburdu. Rembrandt stworzył swoje dzieło po śmierci syna Tytusa. Obraz namalowany na płótnie za pomocą farb olejnych. Przedstawia jedną z przypowieści Pisma Świętego ukazującą powrót skruszonego syna do swojego rodzinnego domu po roztrwonieniu majątku, oczekując przebaczenia ojca. Pierwszy plan zajmuje ojciec i klęczący przed nim syn. Kompozycja jest spokojna, liryczna, dużo w niej mroku. Na postacie pierwszoplanowe pada światło, przez co skupiają na sobie wzrok obserwatora. Z twarzy ojca emanuje dobroć, wzruszenie i ulga z powodu odzyskania
utraconego syna. Dłonie złożone przez ojca na ramionach syna wyrażają przebaczenie i błogosławieństwo. Jedna z dłoni jest wyraźnie kobieca, co wskazuje na delikatność ojca, 
druga zaś typowo męska, surowa i stanowcza. Klęcząca sylwetka syna wyraża skruchę i błaganie o przebaczenie. Brązowe barwy tła nadają wyraz spokoju sceny, zaufania i pokory. Na drugim planie widać pozostające w cieniu postacie. Charakterystyczna jest postać z prawej strony obrazu. To prawdopodobnie starszy syn (choć przypowieść o tym nie traktuje), którego twarz wyrażać może zdziwienie, a nawet złość z tego powodu, że ojciec tak łatwo przyjmuje syna i wyprawia na jego cześć ucztę. Na obrazie dominują różne odcienie brązu i czerwieni. To one budują nastrój dzieła.