PRZYPOWIEŚĆ O BOGACZU I ŁAZARZU
Rok powstania: XVII w.
Lokalizacja: Francja
Muzeum Miejskie w Cambrai
Żył pewien człowiek bogaty, który ubierał się w purpurę i bisior i dzień w dzień ucztował wystawnie. U bramy jego pałacu leżał żebrak pokryty wrzodami, imieniem Łazarz. Umarł żebrak i aniołowie zanieśli go na łono Abrahama. Umarł także bogacz i został pogrzebany. Gdy cierpiąc męki w Otchłani, podniósł oczy, ujrzał z daleka Abrahama i Łazarza na jego łonie. I zawołał: „Ojcze Abrahamie, ulituj się nade mną i przyślij Łazarza, aby koniec swego palca umoczył w wodzie i ochłodził mój język, bo strasznie cierpię w tym płomieniu”. Lecz Abraham odrzekł: „Wspomnij, synu, że za życia otrzymałeś swoje dobra, a Łazarz w podobny sposób – niedolę; teraz on tu doznaje pociechy, a ty męki cierpisz”.
Łk 16, 19-25
Obraz „Przypowieść o Łazarzu” to olej na płótnie. Uwagę zwraca bogata kolorystyka i przepych bijący od biesiadników. Centralne miejsce przy stole zajmuje gospodarz, którego zdobią złote łańcuchy i kołnierz z gronostaja. Rozbawionym gościom przygrywa flecista, który kojarzy się negatywnie, zwłaszcza w kontekście leżącego w lewym rogu żebraka – Łazarza. Poranione nogi Łazarza liżą dwa białe psy. Jest to dosyć znamienny element kompozycji. Istniało bowiem przekonanie, że ślina psa ma właściwości lecznicze.
Autor obrazu ukazał obojętność gości wobec Łazarza. Jedynie jeden z ucztujących kieruje wzrok na biedaka. Jego skromne ubranie i biały zawój na głowie świadczyć mogą o niższej randze społecznej.
Ofiaruj 30 zł co miesiąc
na dobre wychowanie
Każdego miesiąca otrzymasz kolejny z serii magnesów z reprodukcjami dzieł mistrzów malarstwa.
