„Madonna z kądzielą” jest dziełem jednego z najwybitniejszych artystów złotego wieku renesansu Leonardo da Vinci. Jest to obraz małoformatowy liczący zaledwie 50,2x 36,4 cm wykonany w technice olejnej. Obraz ten został skopiowany dwukrotnie przez jego uczniów, ale oryginalne dzieło datuje się na 1501 r. Oryginał zamówiony został prawdopodobnie przez Florimonda Roberteta, sekretarza stanu francuskiego króla Ludwika XII. W 2003 r. obraz należący wówczas do księcia Buccleuch został skradziony z jego zamku w Dumfries and Galloway. Cztery lata później, w październiku 2007, odnalazła go szkocka policja. Obecnie jest wypożyczony do National Gallery of Scotland.
Obraz przedstawia Maryję z Dzieciątkiem Jezus wpatrującą się w kądziele. Obie postacie zostały przedstawione w pozycji siedzącej. Jest to nowe ujęcie sceny religijnej, gdzie pokazanie sprowadza się do sceny z realnego, ziemskiego życia. Kształt pola obrazowego zamknięty jest w prostokącie z dwu planowym przedstawieniem. Na pierwszym planie widoczna jest Maryja z Dzieciątkiem, natomiast na drugim górski krajobraz rozpościerający się za plecami postaci. Artysta zastosował kompozycje diagonalną, statyczną tzw. skośną, zamkniętą w trójkącie. Postacie zostały umieszczone w przekątnej obrazu, która rozciąga się od lewego górnego rogu do prawego dolnego. Głowa Maryi jak i jej dłonie stanowią trójkąt. Jest to jeden z charakterystycznych elementów w obrazach Leonarda i często wykorzystywany w innych dziełach. Cała kolorystyka obrazu jest zrównoważona, a gama kolorystyczna szeroka poprzez zestawienie ze sobą zimnych ( góry, niebo, szata Maryi) i ciepłych barw ( kolor skóry i skał). Ważnym zabiegiem, który wykorzystał artysta w obrazie jest sfumato, czyli w malarstwie olejnym łagodne przejścia z partii ciemnych do jasnych, dające mgliste, "miękkie" efekty kolorystyczne.
Jeden z najbardziej interesujących i kompletnych szkiców, jakie Leonardo kiedykolwiek wykonał, dotyczył tego obrazu; bliższe spojrzenie pokazuje, że ta praca była oparta na figurach geometrycznych trójkątów i elips. Przedmiot w dłoniach Dzieciątka przedstawia nawijarkę w kształcie krzyża; symbolizuje to mękę Chrystusa i Jego przyszłą śmierć. Wydaje się, że Maryja chce odciągnąć Dzieciątko od symbolu Jego przyszłości, ale nawet Ona jest bezsilna, aby zapobiec Ukrzyżowaniu, które jest częścią Jego przeznaczenia. Leonardo przygotowywał się do obrazów przedstawiających Dzieciątko Jezus lub niemowlę św. Jana Chrzciciela rysując dziesiątki opracowań małych dzieci. Większość jego dzieci pojawia się w wieku od dziewięciu do osiemnastu miesięcy, wszystkie są pokazywane nago i wszystkie wyglądają na tyle podobnie, że widz zastanawia się, czy jedno dziecko było wzorowane na każdym obrazie. Obraz ten jest czasem nazywany Madonną Wrzecionową lub Madonną z Distaff.